In memoriam voor Jan van Greunsven
van dochter Ingrid

terug

Allereerst dank dat u gekomen bent om samen met ons afscheid te nemen van Jan van Greunsven, dierbare echtgenoot van Bernadette en onze pa, opa, broer, schoonbroer, oom en vriend.
In dankbaarheid kunnen we terugblikken op zijn leven, gevuld met zorg voor de mensen om hem heen, in kleiner en in groter verband. Dit in de overtuiging dat wij op de wereld zijn om binnen onze capaciteiten een steentje bij te dragen aan een leefomgeving waar ruimte en levensvreugde is voor iedereen.

Opgegroeid in Brabant

Opgegroeid in een katholiek Brabants gezin van acht broers en zussen, een hechte familie. Zoals dat in elke gezin gaat zullen goede dingen elkaar afgewisseld hebben met moeilijkere momenten, maar wat we meegekregen hebben

is het respect en de zorg voor elkaar, gepaard gaande met een optimistische kijk op het leven, discussies, maar bovenal genieten van het samenzijn met elkaar.

De middelbare school, een tijdje het klein seminarie en later studie economie. Pa is altijd dankbaar geweest dat de kans om te studeren hem vanuit het gezin geboden is, ondanks moeilijke tijden.

Sinds studietijd met ma

In zijn studietijd vond de ontmoeting met ma plaats, waarna jullie in 1960 in Breda getrouwd zijn en nadien verhuisd zijn naar Utrecht. Kort daarna kwamen de koters, vier in totaal. Pa en ma zijn voor ons een voorbeeld van een goed stel dat elkaar liefhad, respecteerde en aanvulde.
Dit gesymboliseerd als een boom, waarvan de wortels – het geloof – verankerd zijn. Een boom die in de loop van zijn leven veel vruchten is gaan dragen, die wij hebben kunnen plukken.
Ma en pa hebben samen de waarden die zij belangrijk vinden uitgedragen, in de praktijk gebracht. Dit betekende hard werken, veel plezier, spelen, lachen, ruzie, discussie en ruimte om te ontwikkelen. Een sobere leefstijl , met altijd een open deur voor de velen die ons huis passeerden, van dichtbij of uit verre landen.
Met veel plezier denken we terug aan de fijne momenten met hen allemaal, waaronder Erik, tante Corrie, oom Ad en natuurlijk oom Frans, tante Christine en hun kinderen.

Gedreven voor vakbond en Europa

In je werk zagen we altijd de gedrevenheid, werklust en sociale betrokkenheid. Vanuit de textielbond, naar de NKV, later de FNV – waar je opkwam voor de zwakkeren en minder bedeelden om ons heen. Als bestuurder kreeg je internationale zaken en ontwikkelingssamenwerking onder je hoede. We mogen gerust stellen dat je in het ESC deel hebt uitgemaakt aan de opbouw van het Europa van vandaag. Het is een hobbelweg gebleken, maar het Europa van nu is al niet meer weg te denken uit onze leefwereld. Jij vond destijds al dat besluitvorming alleen in een groter verband dan Nederland zinvol kon zijn. Ik herinner me daar de vele, soms pittige tafeldiscussies van.

... en ontwikkelingswerk

Daarnaast de betrokkenheid bij de vakbonden in ontwikkelingslanden en de reizen die je op grond daarvan gemaakt hebt. Bij terugkomst waren er de verhalen over ontmoetingen, projecten. De compassie met de wereld daar hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten. Wij als kinderen wisten dat we na terugkomst van zo’n reis de eerste weken geen zakgeldverhoging hoefden te vragen – kregen we toch niet.
Als ik aan deze tijd denk, denk ik aan een hardwerkende en veel op pad zijnde pa. Op zondag zat je met een grote stapel papier, de voorbereiding voor maandag, in de kamer te lezen. Ma was je steun en toeverlaat, het luisterende oor. De ruimte en feedback van ma zorgden ervoor dat jij je weg kon bewandelen. ’s Avonds, ook bij late thuiskomst was ma er altijd, een samenzijn onder het genot van een lekkere borrel. Als vader was je niet altijd een even gemakkelijke man. Een duidelijke eigen mening, eigenwijs, gaf gevraagd en ongevraagd advies, wist het veelal beter en je moest van goede huize komen om voldoende argumenten te hebben om dit om te buigen.
Ma regelde het huishouden en gezamenlijk zorgden jullie er ook nog voor dat wij met zijn vieren onze weg konden vinden. Geen sinecure kan ik zeggen, maar wel gelukt!

Na het pensioen verdergegaan

Na je pensioen ben je verder gegaan in deze lijn. Je hebt je ingezet voor verschillende organisaties, waaronder Solidaridad, de Europese Unie Christen Democratische Werknemers (EUCDW) maar ook voor jouw wijk Tuindorp.
Je kinderen zijn uitgevlogen, kleinkinderen zijn gekomen – 14 in totaal. Een respectabel aantal. Allemaal zullen ze zich opa herinneren als een opa waar ze logeerden, spelletjes mee deden, puzzels mee maakten, postzegels verzamelden en nog zoveel meer. Maar vooral een opa die aandacht en belangstelling had voor hun leefwereld, die oprechte interesse had, zelfs in de laatste periode.
In deze nieuwe levensfase wat meer rust, wat meer ruimte voor gezin, familie, vrienden en kennissen, oude contacten zijn aangehaald en nieuwe gemaakt. Feestjes en samenkomsten zijn er om af en toe gevierd te worden en dus werden deze georganiseerd. Maar zeker ook tijd voor interessante en soms verre reizen met ma of met verschillende clubs van “afgezwaaiden”. Jullie genoten zichtbaar van de tijd die jullie samen hebben kunnen doorbrengen.

Van de ene dag op de andere: ziek

En dan word je van de ene op de andere dag geconfronteerd met ziek-zijn, longkanker. Eind mei werd dit bekend. Toen jullie dit kwamen melden gaf je direct aan dat je een goed leven hebt gehad en dankbaar bent voor de vele goede dingen die jij, jullie samen en wij als gezin hebben meegemaakt. Ook de trip naar Tanzania afgelopen november werd gememoreerd, die bijzondere gebeurtenis kon je toch niet meer afgepakt worden.
Op bijzondere en eigen wijze heb je het perspectief van leven aangepast naar de kortere termijn. Je hebt de regie meteen in handen genomen en in overleg met ma bepaald wat je wilde regelen en doen. Dit hebben jullie samen op bewonderenswaardige wijze gedaan.
Ik waardeer en bewonder de open manier van communicatie, waardoor deze periode een bijzondere dimensie heeft gekregen, waarbij we hebben kunnen toegroeien naar een naderend afscheid. Een liefdevolle. warme periode voor jullie als koppel en ons als gezin gecombineerd met een lach en soms een traan.
In juli is nog een samenzijn met gezin in groter verband geregeld, een mooie dag. Ook een laatste keer met broers en zussen in Vaassen is gelukt. Daar had je je zinnen op gezet.
In deze periode hebben jullie veel steun ervaren, veel mensen ontmoet, familie, vrienden – kennissen – mensen uit de buurt. Met verbazing en bewondering vernam ik de komst van zovelen. Een grote kracht werd me meer en meer duidelijk: het maken en behouden van contacten, het geven van jezelf aan anderen levert een bron van levensvreugde op voor jezelf en de mensen om je heen.

Een leuke opa

Ik vroeg aan Bodil, onze jongste van 11, om 10 dingen te noemen, waarom zij opa een leuke opa vindt. Dit lukte snel. Ik noem er een paar op:
Omdat ik altijd bij opa en oma mag logeren
Omdat we samen barricade spelen
Omdat opa grapjes maakt
Omdat ik mag kiezen wat we eten
Omdat ik postzegels van hem krijg
En ik vind het niet leuk dat hij altijd wint met spelletjes.

Pa, dank voor alles wat je betekend hebt. Speciaal voor ma, voor ons als kinderen, voor je kleinkinderen – maar zeker ook voor iedereen en alles om ons heen.
We weten niet of er iets van een hemel is, als er een hemel is dan verdien je daar zeker een warme plaats. Wel weten we zeker dat ieder mens waarden achterlaat die doorgegeven worden. Wij dragen die in ons mee: liefde, zorg om elkaar, respect en optimisme zijn er enkelen van. Samen met onze kinderen zullen we op deze waarden passen. We zullen zo goed mogelijk voor elkaar zorgen.
We hadden je graag nog een tijdje in ons midden gehad, maar het is niet anders, het is goed zo.
We houden van je.