 |
Na een moeilijke periode met veel
ups en downs, je was al bijna een jaar niet meer thuis, heb je ons
toch nog verrast door heel plotseling voorgoed van ons heen te gaan.
Je hebt lang je best gedaan om al je
ongemakken te verbergen voor de buitenwereld, je wilde zo graag nog
meedoen met iedereen die je kwam bezoeken tijdens je ziekte: een
biertje drinken op het terras, met bitterballen erbij; lekker in de
zon zitten, plezier hebben met je kinderen en kleinkinderen. Zelfs
toen dat niet meer kon klaagde je nooit.
Eigenlijk werd je steeds meer zoals je eens begonnen bent:
afhankelijk, aanhankelijk, verwonderd en hartverscheurend lief.
Soms verraste je ons nog met een scherpzinnige opmerking en dan was er
even een glimp van vroeger te zien. Maar kort daarna was je altijd
weer moe- zo moe. Uiteindelijk heeft je hart het begeven, dat hart dat
zo hard moest werken om jou bij te houden.
We missen je.
|